His Invisible Halo 27 Chapter 26

"Good morning." napatalon ako sa gulat ng may pamilyar na boses na bumulong sa tenga ko. I was very surprised when I saw Draven outside our apartment. Nmiss ko ang lalaking 'to.

"Kelsey, mauna na ako sa inyo." Ersy waved her hand bago ito naglakad papalayo sa amin. Bumalik ang tingin ko kay Draven. He's not wearing his school uniform and I wonder kung saan sya pupunta ngayon.

"So you're dating him now, Remy?" He asked. Napakunot naman ang noo ko. How did he know this? I didn't tell him anything.

"I'm more than happy, Draven." sagot ko dahilan para mawala ang ngiti sa labi nya. There must be something bothering his mind. I still treat him as my friend like Ersy even if he's not telling me his problems. Halata ko naman kasi iyon sa tuwing magkasama kami.

Gusto ko syang tanungin habang naglalakad kami pero hindi ko iyon nagawa dahil sa sunod nyang sinabi sa akin.

"I don't want you to get hurt, Remy. Break up with him." he exclaimed. Wala na syang sinabi pa pagkatapos noon. Pakiramdam ko ay pumunta lang sya dito para sadyaing sabihin iyon sa akin. He just waved his goodbye samantalang ako ay naiwan pa ding gulat ang ekspresyon.

Hanggang sa makarating ako ng university ay hindi ko pa din maiwasang mapaisip sa sinabi nya. Why did he told me that? Is there something that he knows about Asher na hindi ko alam?

Dala ng pagkspace out ko, hindi ko namalayan na may nabangga na pala akong isang babae. I helped her to stand and I even apologize because of what I did.

"Sorry po talaga. Hindi ko sinasadya." paghingi ko ng paumanhin. Napatingin ako sa kanya kaya't hindi ko maiwasang mapaisip kung may mali ba sa akin or kung may dumi ba sa mukha ko dahil sa paraan ng pagtitig nya.

"ayos lang po kayo?" hindi ko maintindihan kung bakit ako nakaramdam ng kaba sa puntong iyon. I don't want to conclude but there's something about her features similar to mine.

My phone beeps kaya napatingin ako doon. I received a text message from Asher asking me where I am. I told him that I'm already here at may kinausap lang ako.

"P-pasensya na po. Mauna na po ako." pagpapaalam ko. She's very familiar to me that's why I keep on asking myself kung nagkita na ba kami. Natigil lang ako sa pag iisip ng sumulpot si Asher sa harap ko.

"Let's go to your room together." he said kaya't nagulat ako. I don't know what will be their reaction if they saw us, especially Laurene.

"S-si Laurene." I bit my lower lip because of what I said. I don't know why at this point, I am considering her feelings. Alam ko kung gaano nya kagusto si Asher.

"I already told her about us." medyo nakampante naman ako dahil sa sinabi nya. We're walking along the hallway now and I can see their stares on us. There are some student who's smiling pero mas madami pa ding galit na tila yata mangangain ng tao.

"Can I hold your hand?" napatigil kami sa paglalakad dahil sa tanong nya. I remember what he told me the last time. He wont make any move unless he have my permission.

"Next time, you don't need to ask." I answered as I intertwined our hands together. I just chose to ignore those people who are looking at us hanggang sa makarating kami ng room.

"T-thank you sa paghatid." wika ko.

"Let's have a lunch later?" tumango naman ako bilang sagot sa sinabi nya. Ako na mismo yung kusang bumitaw sa kamay nya kasi mamaya baka maabutan pa kami ng prof ko dito.

"Uh, s-see you later." I smiled before turning back. Pumasok na ako sa room habang habol pa din yung hininga ko. Hindi pa man ako nakakarating sa upuan ko ng bigla nila akong pagkaguluhan.

"Omg Kelsey! Kayo na?"

"Magkwento ka naman!"

"Is this for real?"

"Ang swerte mo, Kel!"

I can't breath because of their questions. They just stop from what they're doing when we heard the familiar footsteps. We all went to our respective seats because our professor was here.

"Ms. Natividad is not here again? I won't think twice to fail her in my subject." he said. I look around realizing that Laurene is not here. Pansin ko nga nitong mga nakaraang araw na panay absent sya.

While our prof is discussing, I can't help but to think about what happened to Laurene. Asher told me to don't worry about her pero hindi ko lang talaga mapigilan. Hindi ko alam kung bakit.

After our morning class, I went to the cafeteria to see Asher. He's not yet here.

Ashumero: I'll be late for some minutes.

/May klase ka pa?/

Ashumero: It's almost done.

I just chose not to reply to him. He's using his phone in the middle of the discussion at ayokong mapagalitan sya.

"Kelsey!" I heard Ervin's voice kaya't napalingon ako. Kumaway sila sa akin kaya't pumunta ako sa direksyon nila.

"Hi." nahihiyang bati ko. Naalala ko tuloy yung sinabi ko sa kanila na sasama ako sa mountain climbing pero hindi naman natuloy.

"Sorry about last time ah? Hindi ako nakasama." wika ko. Pero wala din naman akong pinagsisisihan sa nangyari. If it wasn't because of Asher's plan, hindi sana ako magiging ganito kasaya ngayon.

Bigla namang tumayo si Joaquin at umakbay sa akin.

"It's okay. You can join us maybe next time." he winked. Maya maya ay bigla itong napadaing. Someone removed his arms from my shoulder.

"Wrong move ka talaga kahit kailan, Jo!" wika ni Maki at pagkatapos ay nagtawanan sila. Asher is now here. Akala ko ay matatagalan pa sya. He's back on being serious again. Hindi ko din maiwasang mapangiti sa tuwing nagseselos ito. That only means one thing, he really loves me.

I waved my goodbye to his teammates ng hawakan nya yung kamay ko. Bumukod kami ng table dalawa. He ordered our food and told me to wait here in our spot. Naagaw naman ang atensyon ko yung phone nya. He left it in the table. Without any notice ay kinuha ko iyon.

I was still his wallpaper though this is not the phone I saw the last time. Hindi ko alam kung bakit sya nagpalit or baka nasira lang yung dati nyang cellphone na ginagamit. There's no password maging sa message inbox nya. I opened it nakita ko agad yung pangalan ni Laurene. I just got curious so I read their conversations.

Hi, Ash.

Can I go in your house?

I miss you.

8:33 pm

I read Asher's reply.

I'm not yet home.

8:35 pm

Okay. I'll go there na lang.

I love you.

8:37 pm

Take care of yourself, Laurene.

Bumigat yung pakiramdam ko dahil sa nabasa ko. Binalik ko na agad yung phone sa kung saan ito nakalagay kanina bago pa man dumating si Asher.

He told me that he has no feelings for Laurene at magkaibigan lang sila pero bakit hindi ko maiwasang masaktan. It seems like he cares for Laurene more than me. Nabasa ko din sa text na madalas pumupunta si Laurene sa kanila at minsan pa nga ay doon ito natutulog.

Mabilis kong pinahid yung mga luha ko ng dumating sya. Nilapag nya yung tray ng pagkain sa table namin. He look at me with his worried face. I tried my best to smile acting like nothing happened.

He didn't stop examining what's wrong with my face.

"G-gutom na ako." wika ko bago kinuha yung pagkain. I want to give my full trust to him pero sa pagkakataong ito, hindi ko maintindihan yung sarili ko. I remember what Draven told me earlier. That I need to break up with Asher kasi masasaktan lang ako.

"Are you alright?" he asked. Tumango naman ako sa sinabi nya. We're just silently eating dahil alam ko na kapag itinanong ko iyon sa kanya, tuluyan na akong maiiyak. I hate feeling this way.

"B-balik na ako sa room. I still have l-lots of loads to do." paliwanag ko pagkatapos kong kumain. Mabilis akong tumayo para sana umalis kung hindi lang nya nahawakan yung kamay ko.

"What's the problem?" nag iwas ako ng tingin ng itinanong nya iyon.

"N-nothing." I answered before  walking away. Hindi ko na sya nilingon pa. Hindi ko na maiwasang mapaiyak habang naglalakad ako papalayo. Maging yung mga text sakin nina Ersy at Draven ay hindi ko na magawang mreplyan. Pakiramdam ko sumama ang pakilasa ko.

I just decided to skipped my afternoon class and just go home kung hindi ko lang nakita si Laurene. She's looking at her wristwatch as if she's waiting for someone outside the gate.  Nagtama ang paningin naming dalawa at sa isang iglap ay mabilis itong nakalapit sa akin.

"We're already in good terms, Kelsey. Why are you keep on tailing on my boyfriend? Walang wala ka na ba talaga?" nagpantig ang tenga ko sa sinabi nya. I know she's pertaining to Asher. Palagi na lang ganito. Lumalabas yung totoong kulay nya sa tuwing nagseselos.

"Boyfriend? Sa pagkakaalam ko, kaibigan ka lang Laurene. Nahihibang ka na ba?"

Hindi ko na napigilan pa ang sarili kong sagutin sya. Ramdam kong mas lalo itong nagalit sa akin dahil sa sinabi ko.

"Walanghiya ka talaga! Lahat na lang ba aagawin mo? Aren't you contented on what you have Kelsey! Bakit lahat na lang ng meron ako, gusto mong makihati?"

I laughed sarcastically because of what she said. Nagsisisi tuloy akong nakaramdam pa ako ng pag aalala sa pwede nyang maramdaman kanina. Malapit na akong mapuno dahil sa mga ginagawa at sinasabi nya.

"Fix yourself kasi nakakaawa ka na. I will not stood on your level. Wala ako sa mood ngayon para makipagtalo sa kahibangan mo." sagot ko pero nagulat na lang ako ng bigla nya akong sampalin. Sa totoo lang, ako pa nga dapat yung may mas karapatang magalit dahil sa mga sinasabi nya sa boyfriend ko. Asher already told her that I am the girl he love pero pilit pa din nyang pinagsisiksikan yung sarili nya kahit hindi naman sya gusto.

"Ang kapal talaga ng mukha mo! Mang aagaw ka!" galit na galit nyang sigaw bago nagsimulang hilahin yung buhok ko. Napaupo naman ako sa sahig habang ramdam ko kung gaano sya kagalit ngayon. She's crying while pulling my hair at mas malakas yung pwersa nya kaya't hindi ako makaganti.

"Laurene tama na 'yan!" hinila sya ng isang babae papalayo sa akin.

"I will not let you ruin everything Kelsey! Matagal ko ng gusto 'tong gawin sayo! Hindi ako papayag na maagaw mo lahat." inayos ko yung sarili ko dahil sa ginawa nya. We made a scene again! Sa pangalawang pagkakataon ay naramdaman ko na naman kung gaano nya ako kagustong patayin.

My gaze went to the woman beside her. Sya yung babaeng nakabungguan ko kanina. Umiiyak na lumapit ito sa akin at hinaplos yung pisngi ko.

"anak ko, ayos ka lang ba?" natigilan ako dahil sa sinabi nya. The moment that she hugged me, I felt very different.

"Sige mommy! Kampihan mo pa 'yang magaling mong anak na hindi mo nakasama ng maraming taon. Magsama sama kayo!"

After Laurene said those, my legs trembled kasabay ng pagbuhos ng mga luha mula sa mga mata ko.

Chapter end