His Invisible Halo 11 Chapter 10

My name is successfully included in the participant of track and field. Hindi ko namalayan na mabilis na lumipas yung araw. Tomorrow will be the opening of the 42nd Anniversary of Cambridge. Those 4  days will be the time to enjoy because there will be no classes. Competitions start at Tuesday and the awarding of winners will be held at the last day. What I heard from them is Ayumi from Science Department will be the team's representative. She's a transfer student this year and according to them, she had an experience regarding with that too. I asked my bestfriend Ersy kung ano ang sasalihan nya pero wala itong isinagot. She told me that she will just cheer for me so I could win the game.

Wednesday will be my competition so I have still time to rest my body tomorrow. Tinawagan ko na lang sina mommy bago ako matulog.

"Yes, anak. Napatawag ka? How are you there?"

/I'm all good, mommy. How about you and dad?/

"Don't think about us Kelsey anak. How about your boyfriend? Inaalagaan ka ba nya ng maayos?"

/Mommy naman. Hindi ko nga po boyfriend si Asher./

There's no way na sagutin ko ang masamang ugaling lalaking iyon!

"Sa akin ka pa nahiya, Kelsey anak."

/Mom, basta mag ingat po kayo dyan./

"Ikaw din Kelsey, anak. Mag aral ng mabuti."

/I will mommy. May tanong po pala ako./

"What is it, anak?"

/Wala pa po ba syang ipinapadalang sulat?/

"Sorry anak. Wala pa e. Wag ka ng malungkot. Always remember na nandito kami parati ng daddy mo para sa'yo."

/Thank you, mommy. I love you po./

"I love you too, anak."

Napahiga ako sa kama ko habang nakatingin sa kisame matapos ang pag uusap namin ni mommy. Naramdaman ko na lang na basa yung pisngi ko. Kamusta na kaya sila? Nmimiss din kaya nila ako?

I just let my tears escape from my eyes. Maya maya ay nagvibrate yung phone ko. Draven's registered number popped up. He had a message for me saying,

'Goodnight, Remy. Sorry if we didn't see each other this day. I texted you because I felt like you're sad right now. Cheer up.'

Napangiti ako after kong mabasa yung message nya. He's right. Natandaan ko din yung sinabi nya noon na always look at the positive side. His words of wisdom actually helped.

"Bakit ba natin kailangang suotin 'to?" reklamo ko kay Ersy kinabukasan habang inis na inis na nakatingin sa binigay nyang wig.

"We need to disguise, Kel. Alam mo na. Gusto kong maging supportive girlfriend kay River. Look, I prepared a banner." I got her point. Pero madami naman kasing tao sa gym at pakiramdam ko wala namang makakahalata na may relasyon sila kung mag che-cheer sya.

"Basta. Don't ask for more okay? Suotin mo na lang 'yang damit at wig na yan." dagdag nya pa. Wala akong ibang nagawa kundi ang gawin ang gusto nya. I also want her to be happy though.

"Okay na. Tara na." excited nitong ipinulupot ang braso nya sa akin. Is this really the effect when you're inlove? Hindi naman ako naging ganito dati.

We skipped attending the opening program. We just went to Cambridge exactly at 8 am. The gym is very crowded but Ersy told me that River secretly reserved seats for us. Hindi naman maiwasang pagtinginan kami ng mga estudyante dito. I know I'm still beautiful even if I'm wearing this kind of stuffs.

While waiting for the game to start, my phone vibrated.

Daddy: Hindi kami makakapunta ngayong weekend dyan, anak. Ano bang number ng boyfriend mo?

/Bakit po?/

/Wala po akong boyfriend./

Daddy: May trabaho kasi nak. Kasama ko mommy mo.

/Okay po./

Daddy: Hindi ka ba pinapaiyak ng boyfriend mo?

/Daddy naman. Sinabi ko na nga po sa inyo na walang namamagitan sa amin./

Daddy: Alam ko. Nmiss lang kita anak. Mag iingat ka dyan.

/Kayo din po. I love you po./

/I love you too, nak. Mahal na mahal ka ng daddy./

Napangiti ako dahil sa sinabi nya kahit na minsan may pagkchildish sila ni mommy. Money can't paid what they've done for me. I will forever be thankful because they raised me for who I am right now. Sila na yung pamilya ko at ipinapangako ko na hindi ko sila iiwan. It isn't a hard decision for me before because they take good care of me as their own. I will always stay with them.

"Ayan na! Nagsisimula na!" sigaw ng kaibigan ko. The whole place was filled with ear-breaking cheers and noises. Hindi ko tuloy maiwasang mapatakip sa tenga ko.

Ersy is wearing shades pero alam ko na nagniningning yung mga mata nya ngayon ng lumabas na sina River. Mas lalong naglakasan ang sigaw dito sa gym. They keep on cheering names pero ang pinakanangingibabaw sa lahat ng iyon ay ang pangalan ni Asher. He's wearing a white jersey na may nakalagay na Dawson 24 sa likod. He's very confident right now na parang alam na kung ano yung magiging resulta ng laro. Nilibot ko naman yung tingin ko at halos pangalan at jersey number nya yung nakikita ko.

"Go Asher Grey Dawson! Go number 24. We love you!" tiningnan ko kung sino iyong sumigaw. Hindi ko alam na nasa katabing bleacher lang pala namin sina Frida.

"Go babyloves!" nagulat naman ako sa sigaw ng kaibigan ko. Kumindat pa sa direksyon namin si River kaya't nagkagulo dito sa bleacher.

"Nakita nyo 'yon? Omg! Kumindat sya sa'kin." napailing na lang ako sa sinabi ng babaeng nasa likod namin. Masyado syang assuming.

After 15 minutes of waiting, mabuti na lang at nagsimula na yung game. I can see that the two representative of each university are identical. Pareho nilang hawak yung logo ng magkaibang university habang nagchi-cheer. Narinig ko sa usapan ng mga babae sa likod na magkapatid pala ang dalawang ito. Minsan lang ako pumuri ng babae pero pareho silang maganda ngayon. They both deserve my precious praises.

"Three points for number 24!" naghiyawan lahat sa gym ng maka three points shots si Asher. The players of Kellenberg are also good kaya't dikit na dikit ang laban. 15-12 na yung score at lamang ang Cambridge.

It's the very first time that I watched this game. Kung nakapanood man ako ay baka pahapyaw lang. This time gusto kong tapusin yung panonood ng laro kasi sobrang instense ng laban.

"So proud of you, babyloves!" Ersy shouted ng makathree points shots din si River. Nagpatuloy lang ang laro lalo na't nakikita ko kay Asher na desidido talaga syang manalo. Until the final quarter, he proved to everyone that he deserved the title as mvp. I never expect that he'll be so hot while running in the court. Kahit na pawisan ay gwapo pa din. Fine! I admit it. Kahit na sinabi nya saking mas maganda si Laurene kumpara sa akin, hindi naman talaga maikakaila na gwapo sya. Kung natitiis nyang magsinungaling, pwes ako hindi.

Nang matapos ang laro ay hindi pa din naubusan ng boses ang mga tao sa paligid. As expected, Cambridge won. They are two points ahead from North Kellenberg. Nagtatakbo naman si Ersy papalapit kina River. Nagkagulo na sa gym sa paglapit sa kanila samantalang ako ay naiwan sa bleacher. I even saw Laurene near Asher at mukhang proud na proud. I'm glad she's okay now.

I just texted Ersy that I went outside. Pumunta muna ako sa cr para magtanggal ng wig at ayusin yung sarili ko. Draven and I will have a lunch now so I immediately went to the carpark to wait for him.

Draven: I'm on my way there. Medyo ntraffic lang dahil sa aksidente dito.

/Accident? Are you okay?/

Draven: I'm fine. Don't worry.

I sigh in relief after reading his reply. I just patiently wait for him until I heard someone crying. Napabaling ang atensyon ko sa isang babaeng nakaupo sa may  bench hindi kalayuan mula sa akin. She's a highschool student here in this university because of the uniform she's wearing. Naupo ako sa tabi nya.

"Hmm, okay ka lang?" she immediately wipe her tears using her handkerchief after seeing me.

"Opo. Okay lang po ako." sagot nya. Naalala ko tuloy yung driver ng taxi na kumausap sa akin dati. He was able to know that I'm lying when he asked me if I'm okay and I replied that I am. Looking at this girl's eyes, I know something came up.

"Alam mo ba sabi nila, mas nakakagaan daw ng loob na sabihin yung bigat ng nararamdaman mo sa isang taong hindi mo kilala. Alam mo kung bakit? It's because they won't judge you. They will just be there to listen to you until that pain in your chest fades away. You can trust me." ngumiti ako sa kanya matapos kong sabihin iyon. Maya maya pa ay may kinuha sya sa bag nya. She showed me a medal.

"I won the quiz bee competition, ate." wika nya kaya't nagtaka ako kung bakit sya umiiyak kanina.

"Your parents will be so proud of you." nawala ang ngiti nya pagkatapos kong sabihin iyon.

"I never met them ate. Kaya po ako umiiyak kasi sobrang nmimiss ko na po sila. Hindi ko po kasi sila nakikilala e. Lumaki po ako sa piling ni lola na namatay na din tatlong taon na ang nakalilipas."

Everything she said, breaks my heart into pieces. I just felt like we're on the same boat. Growing up without your parents is really a hard thing.

"Alam nyo po ba ate, everytime na nabu-bully ako, sobrang sakit sa pakiramdam na walang magulang na nagtatanggol sa akin. Lahat po ng achievements ko sa buhay parang hindi ko kayang maging totoong masaya sa tuwing naiisip ko na wala na sila. Ang sakit ate. Ang sakit po maiwan mag isa. Ni hindi ko man lang sila nakilala." pagke-kwento nya pa. Hindi ko din maiwasang maiyak ng maalala ko yung pamilya ko. Yung totoong pamilya ko.

Kahit kay Ersy, hindi ko gustong i-open ang topic tungkol sa bagay na ito. Pero sa pagkakataon ngayon, gusto ko ng ilabas kung ano man yung nararamdaman ko.

"Naiintindihan naman kita. Alam mo sobrang sakit din sa akin ng malaman kong iniwan ako ng totoo kong ina sa ampunan? Nalaman ko 'yon after ng graduation namin nung elementary. Masaya naman ako sa mga magulang ko ngayon na umampon sa akin pero hindi ko lang talaga maiwasang malungkot at humingi ng paliwanag. Kada buwan ay sinasabi sakin ng mommy ko na nagpapadala daw ng sulat yung totoo kong ina sa lugar kung saan nya ako iniwan. Nakakalungkot syempre. But I realized my parents sacrifices to give me all I want. Hindi ko man nakilala yung totoong magulang ko, masaya pa din ako. And I'm sure that that's the thing, you should do now. Maging masaya ka sa taong kasama mo ngayon. Wala namang mangyayari kung patuloy tayong mag iisip ng dahilan para palungkutin yung mga sarili natin. Kasi kung patuloy tayong mag iisip ng mga bagay para hindi maging masaya, tayo lang yung mahihirapan."

I can't help myself but to feel very emotional right now. Niyakap ko sya pagkatapos kong sabihin iyon. I just hope that she'll be fine now.

"Thank you ate. I realized everything you said po. Nandyan pa naman po yung kuya ko at alam kong hindi nya ako iiwanan." wika nya. Hinaplos ko yung buhok nya at pagkatapos ay inayos na nya yung bag nya.

"I am Mara po. And by the way, nandyan na po pala yung kuya ko."  napalingon ako sa direksyon na tinuro nya. Hindi ko alam kung namamalikmata lang ba ako.

"Kuya Asher." Mara said before they hugged each other.

"Ate, ano po palang pangalan nyo? Gusto ko lang po magthank you."

Nagtama ang paningin namin ng kuya nya. Out of all people, bakit sya pa?

"Kelsey." sagot ko. Tumingin naman ako sa wristwatch ko at nag alala ako kung bakit wala pa si Draven. Ngumiti ng malawak si Mara sa akin bago sya pumasok ng kotse gaya na rin ng utos ng kapatid nya. I don't know if Asher has something to say at hindi pa sya umaalis sa tabi ko. Nagulat na lang ako ng may mag abot sa akin ng panyo.

Napatingin tuloy ako sa kanya.

"Thank you." nagulat ako dahil sa narinig ko. Did he just say that word? Hindi ko tuloy magawang makapagsalita dahil hindi ako makapaniwala. Hindi ko inaasahan ng bigla nyang ilapat yung panyo sa pisngi ko para punasan. He just wiped my tears and I can't freakin' believe because of what he said.

"asher ikaw ba 'yan?" hindi makapaniwalang tanong ko.

"Thank you, Haven. And goodluck for tomorrow."

I was very speechless after he said all of those. It's the first time that he said thank you to me. He even called me by my second name and gave me a goodluck for the track and field tomorrow. May nagawa ba ako para maging ganito ang pakikitungo nya sa akin?

Chapter end