Dream Slaughters 22 Epilogue

Nagdiriwang ang buong kaharian. Nagising na ang natutulog na prinsesa. Well, it's not that everybody knows about it. Everyone is all clueless about the hundred years sleeping. Of course, the fairies made an effort to do it. Pero kahit ganoon, ipinagpatuloy ang ikalabin-walong kaarawan ng prinsesa.

Nakaupo ang dalaga sa kanyang upuan katabi ang prinsipe na gumising sa kanya. Hindi alam ng Hari at Reyna ang totoong nangyari pero dahil sa hiningi ng prinsipe ang kamay ng kanilang anak tinanggap naman nila ito. Natuwa rin naman si Aurora sa prinsipe dahil iniligtas niya ito sa kapahamakan. Nahulog ang loob niya rito.

"Kung gayon ihanda na ang kasal!" Sambit ng Hari. "Sa susunod na taon ba o buwan!"

"Hindi po kailangang magmadali, mahal na hari. Nasa atin ang lahat ng oras," sambit ng mabait na prinsipe.

Natuwa ang lahat sa nasabing pangyayari. Kumalat sa buong mundo ang tungkol sa pag-iisang dibdib ng Prinsipe at Prinsesa. Lumipas ang isang taon at itinakda na ang nasabing kasal. Marami ang dumalo para makasaksi sa nasabing pagdiriwang. Gaya ng mga mababasa sa libro, nagdiwang ng isang linggo ang kaharian.

Dala dala ng lahat ang regalo na maibibigay. May ginto at pilak na pulseras. Mayroon ding mga damit at kayamanan. Sa mismong araw ng kasal, nagtipon ang lahat. Tumagal lang naman ng halos limang oras ang seremonyas. Naghintay ang lahat sa hanggang nabanggit ng bawat isa ang mga mahihiwagang salita. Binasbasan ng langit ang pag-iisang dibdib.

Oras na para ibigay ang mga regalo. Dumating ang tatlong diwata na sumubaybay sa buhay ng prinsesa.

"We are very happy for you, darling," sabi ng pula.

"We are wishing you the greatest luck and love," sang-ayon ng berde.

"You may live happily ever after," the blue lastly said.

"Thank you," Aurora replied with a smile.

The fairies fly up high casting magic around. Everybody became silent when a familiar sound came. As usual, the white carriage came again. The wise man is visiting the princess after a very long time. The door banged open, guests preparing to see the famous one, and the music hailed all around.

Unang bumaba ang matandang pilosopo. Ganoon pa rin ang porma. Maputing balbas at buhok. Kumukulubot na balat at isang itim na amerikana at gintong baston. Sumunod naman sa kanya ang mga anak na sa paglipas ng panahon ay mga binata na. Namangha ang mga bisita habang pinagmamasdan ang mga nagwgwapuhang mga anak ng pilosopo na naglalakad sa pulang tela.

"Greetings my King!" Bati nito sa heri. "Greeting, my prince and my princess."

The wise man bowed together with his three sons.

"Now, I bestow my wise judgement and guidance to these couple. You may live a happy and wonderful life. This is a journey that you must walk together. Find your own path with trust and faith. May be the gods be with you."

The words echoed around the place giving shivers to all. The wise man gave his blessings to everyone. Fortune will come and everbody is sure of it. The three sons are giving their gifts while showing it to people. While they are doing it, the prince noticed that the princess is somewhat distracted.

"Aren't you feeling well?" Asked the Princes.

"Uh... No, I'm okay. It's just that..." Aurora stared at the three men.

"Just what..." The prince looks worried.

"No, nevermind. It's like I forgoet something important..."

The second son already gave his gift. It's the third's turn. He was about to take a step when the King stopped him.

"Where's your third son, my friend?" The King asked. Aurora felt something from the question. He stared at the wise man waiting for the answer.

The wise man is about to answer when the third one came in front.

"Circumstances happened and he's not able to be present in this world. Further more, he wished that this gift will be given directly to the princess..."

Tinignan niya si Aurora. Nagulat si Aurora sa narinig at tinignan ang prinsipe. Tumango naman ang prinsipe na pinayagan ang prinsesa.

"You can't refuse a gift from them," he said.

"Okay."

Aurora nodded, allowing him to come in front. The third followed, kneeled in front of thr princess and gave her a box. The princess accepted and placed it in her lap. The third waited for the princess to open it.

"Thank you..."

Isa isang tinanggal ni Aurora ang mga lasong pumalibot rito. Nang matanggal, inalis niya ang takip na kinuha naman ng prinsipe at inilagay sa tabi. Isang bilog ang nakalagay sa gitna ng malaunang lalagyan. Napakunot noo si Aurora nang makita ito. Hinawakan niya ang malamig na metal at itinaas.

"Pocket watch...?"

Binuksan niya ang bilog. Isang kulay pulang patpat ang nakita niyang gumagalaw.

"It's a compass!" Sambit ng prinsipe na tinignan ito. "Wait a minute, it's broken. It's pointing on the west instead of the north."

Yumuko ang prinsesa. Nagtaka ang lahat sa nakita. Nagtaka ang prinsipe kaya hinawakan niya ang mukha leeg nito. Dahan dahan niyang itinaas ang mukha ng prinsesa at nakita itong umiiyak.

"Aurora, why? What happened?"

Umiling ang prinsesa. Hinawakan niya ang compass gamit ang dalawang kamay at ibinaon sa dibdib habang umiiyak ng malakas. May naramdaman siya. Isang kakaibang pakiramdam na naghatid sa kanya sa iang lugar na hindi niya makakalimutan. Pero wala siyang naaalala pero tanda pa ng katawan niya.

"I don't know... I just don't know..."

Itinaas niya ang compass at nakita ang patpat na nakaturo sa kanluran. Napahawak siya sa blankong direksyon.

"W..we.. west..."

Tinahan siya ng prinsipe. Tumayo na ang lumuhod na si South at yumuko sa harap ng dalawa.

"Happy endings do exist... You'll stay in my heart forever," tumayo na ng diretso si South. "Said by a fool."

Pumunta na si South sa mga kapatid niya. Yumuko ang pamilya sa isa pang beses sa harapan ng lahat. Umalis sila na tulad rin sa lahat. Pinagmasdan sila ng prinsesa na hindi alam ang nangyayari.

She somehow feels that there's someone missing from them.

The door closed as they went out. And the white carriage of the wise man started to drive. It ran across the garden and somehow started to lose form as if they are like clouds going back to the sky. The crowd watched in awe and surprise. The carriage disappeared in a blink. And so as the memories of the people who saw them on that day.

Well, whatever. You will just forget everything anyway.

THE END

Chapter end