At sa araw din iyon, tinuloy na ni Prinsesa Esmeralde ang kanyang binabalak, ang hingkayatin sumama ang kanyang kalaro na taglupa na pinangalanang Ryan.

Sabi ni Ryan, "Anong lugar dito? Sino-sino ang mga nilalang na ito? Bakit ganito ang mga hitsura nila?"

Hindi kumibo si Esmeralde. Tumatawa lang siya.

"Saan mo ba ako dinala talaga?" tanong ni Ryan.

"Dito sa aking silid - tulugan? May mga pagkain akong hinanda para sa iyo. Tiyak na nagugutom ka na?" paanyaya nito.

At sa unang tingin pa lang, natatakam na si Ryan sa mga pagkain na hinanda ni Esmeralde. At walang paligoy-ligoy na tumikim agad siya ng mga prutas at iba't iba pang pagkain na nakahain sa mesa.

Natuwa si Esmeralde, sapagkat alam niya na magiging kaisa na nila si Ryan.

Habang kumakain si Ryan, napansin niya na nagiba ang hitsura niya, "Anong nangyayari sa akin? Bakit nagkakaganito ang hitsura ko?"

At bigla na lang nawala ang kanyang memorya, "Sino ako? Bakit ako nandidito?"

Ganap na ang pagiging Dalaketnon ni Ryan. Na iyon ang kinatutuwa ni Esmeralde.

Sabi ni Esmeralde sa kanya, "Tatawagin kitang Prinsipe Melitomite. At titira ka na sa aking palasyo. At ako ang iyong Prinsesa Esmeralde. Susunod ka sa lahat ng pinaguutos ko."

At agad naman sumunod na parang zombie ang utak na si Ryan, "Masusunod, mahal kong prinsesa."

Dagdag pa ni Esmeralde, "At ipakikilala kita kina Ama at Ina para madali ang pagsasaayos ng ating kasal. Tayong dalawa ang mamumuno sa kaharian na ito balang araw."

Ngumiti lang si Ryan sa kanya bilang pagsangayon.

Dumating ang dama na siyang inatasan na magasikaso sa magkakapatid, nagulat ito nang nakita niya si Ryan sa loob ng silid tulugan ni Prinsesa Esmeralde, "Anong ibig sabihin ito, Esmeralde?"

Nagulat si Esmeralde, "Dama? Kanina ka pa ba diyan?"

Sagot ng Dama, "Hindi ba siya ang taglupa na iyong kalaro? Bakit mo siya dinala dito? Pinagbabawal yan? At isa pa, napakabata mo pa para maikasal? Kailangan mo pa matutunan ang lahat ng bagay para ikaw ay isang maging mabuting reyna gaya ng iyong Ina."

Nagsusumamo si Esmeralde, "Dama, para mo ng awa. Huwag niyo siyang ipatapon o idala kay Demetria para ibalik sa dati. Mahal ko siya. Masaya ako kung siya ay aking kasama. Malungkot ako dito sa palasyo dahil madalas kami hindi magkasundo ng aking kakambal na si Chrysantha. Sana ito ay iyong maintindihan."

Sabi naman ng dama, "Kinalulungkot ko, Mahal na Prinsesa. Dapat hindi na ako sumangayon sa iyo sa iyong pagpunta sa daigdig ng mga tao para makipagkita sa taglupa na iyan. Halika! Kausapin natin ang iyong ama. Tingnan natin kung ano ang kanyang pasya."

At hinila niya si Esmeralde para puntahan si Haring Amarillo para malusutan ang problemang ito.

Pinuntahan nila si Haring Amarillo sa sala, kasama si Reyna Floresca at ang isang taglupa na marahil na naging kaibigan nila sa daigdig ng mga tao. Narinig niya na tinatawag nila ito sa pangalan na Marcux. Nandun din si Chrysantha na nilalaro niya ang kanyang laruan na laptap.

Tinawag niya ang mahal na hari, "Haring Amarillo, paumanhin kung kayo ay aking naistorbo. May ginawang kalokohan ang Prinsesa Esmeralde. Sinama niya sa kaharian ang kanyang kalaro na taglupa at pinakain niya ito ng itim na butil."

Nagalit ang Mahal na Hari, "Esmeralde! Bakit mo nagawa iyon?"

Rason naman ni Esmeralde, "Ngunit ama, siya ay napakabuti sa akin maski naiiba ako sa kanya. At gusto ko siyang kasama rito sa palasyo dahil parati akong inaaway ni Chrysantha."

Nainis naman si Chrysantha sa nirason ni Esmeralde sa kanyang ama, "Kasinungalingan! Ikaw itong madalas na nangaagaw ng manyika at pagkain sa akin tuwing tayo ay magkasama."

Sinuway sila ng kanilang Ina, "Mga anak! Nasa harapan tayo ng bisita."

Hinila ni Haring Amarillo si Esmeralde, "Puntahan natin si Demetria para gamutin ang taglupa na iyon. Hindi siya nararapat sa atin."

"Ngunit, Ama..." pagmamakaawa ni Esmeralde.

Pinatawag din ni Haring Amarillo ang mga kawal para kunin si Ryan sa kanyang silid tulugan nang maiharap din kay Demetria.

Sa tangapan ni Demetria sa kanilang palasyo, iniharap nila si Ryan sa kanya.

"Hindi ko na mapapagaling ang taglupang ito. Mukhang naging sunod-sunuran na siya kay Esmeralde na parang alipin. At hindi siya nababagay para kay Esmeralde na maging katuwang niya sa pamumuno sa kaharian." sabi ni Demetria.

At inutusan ni Haring Amarilyo ang mga piling kawal, "Kunin niyo ang nilalang na iyan at alam niyo na ang dapat gawin?"

Nagulat si Esmeralde sa naging pasya ng kanyang ama, "Ama! Ano ang binabalak niyo? Huwag naman po sana siya paslangin."

Sagot naman ni Haring Amarillo, "Huminahon ka, anak. Ang tulad niya ay hindi karapatdapat maging kabiyak mo. At isa pa, may isang nagbubukudtanging Dalaketnon na siyang magmamahal sa iyo balang araw. Huwag mong madaliin ang lahat. Darating din ang tamang panahon. At hindi pa ito ang tamang panahon. Patawarin mo ako, anak. Ito lang ang nararapat kong gawin. Hindi siya puwede tumira dito sa kaharian."

Sumama ang loob ni Esmeralde, "Napakasama ninyo! Nagsisisi ako na bakit kayo pa ang naging ama ko! Ang mga ibang katulad ko na nagmamahal ay malaya. Bakit ganito ang naging kapalaran ko?"

At pumipiglas si Esmeralde sa mahigpit na hawak sa kanya ng kanyang ama. Nang siya ay nakawala, matulin siyang tumakbo at hinabol niya ang mga kawal na kumuha kay Ryan.

Pinatawag din ni Haring Amarillo ang ilang mga kawal para sundan si Esmeralde at maiuwi sa palasyo.

Sa gubat dinala ng dalawang kawal si Ryan. Gamit ang espada, siya ay pinaslang. At tinapon na lang sa ilog, ang kanyang katawan.

Nasaksihan iyon ni Esmeralde. Siya ay nalungkot. Nang nakita siya ng mga kawal, siya ay inuwi na sa palasyo.

Nakita ni Floresca na umiiyak si Esmeralde, "Anak ko? Bakit ka umiiyak? Lumapit ka sa akin."

"Huwag mo akong kakausapin!" sagot niya at siya ay tumakbo patungo sa kanyang kuwarto.

Doon niya binuhos ang kanyang kapighatian.

Nang siya ay matutulog na, may narinig siyang tinig na tinatawag ang kanyang pangalan,

"Esmeralde, anak. Halika. Puntahan mo ako sa veranda."

Sinunod niya ang utos ng tinig na iyon. At sa veranda, siya ay nakatayo, hinanap niya ang tumawag sa kanya, "Sino kang nilalang ka? Paano mo nalaman ang aking pangalan?"

At lumitaw na si Reyna Aster, ang reyna ng mga diwata at nympha, "Alam kong nagdadalamhati ka sa iyong kaibigan na taglupa. Pero, meron akong solusyon para diyan?"

Tinanong niya si Reyna Aster, "Kaya mo ba siyang buhayin para aking makasama?"

Umiling si Reyna Aster, "Hindi na. Subalit, kaya kong pawiin ang iyong kalungkutan. Halika sumama ka sa akin. Lumayo ka sa kaharian na ito. Lumayo ka sa iyong ama na napakasama."

At sumama nga si Esmeralde kay Reyna Aster sa kanyang kaharian.

"Napakaganda dito. Parang ang sasaya ninyong lahat. Wala kayong nararamdaman na kalungkutan." sabi ni Esmeralde nang napapansin niya ang mga nagkakasiyahan na diwata.

"Dumito ka na. Para ikaw ay kanilang magiging prinsesa. Na siyang katuwang ko sa pamumuno sa kanila." paanyaya pa ni Reyna Aster.

"Napakabuti niyo. Salamat at tinangap niyo ako sa inyong kaharian." sabi niya.

At ginawang diwata si Esmeralde ni Reyna Aster.

Nasaksihan iyon ni Reyna Floresca na kanina pala silang sinusundan nito.

Nagalit si Floresca, "Anong ibig sabihin nito, Diwata?"

Paliwanag ni Reyna Aster, "Buhay ang inutang ng iyong asawa, buhay din ang kapalit. Si Esmeralde ay hindi na katulad ninyo. Isa na siyang ganap na diwata. At ikaw ay paparusahan ko sa ginawang pagpaslang ng iyong asawa sa kaawawang nilalang!"

At dahil sa sambit na encantasyon ni Reyna Aster, naging tao na muli si Floresca, dinala niya ito sa daigdig ng mga tao. At nawala na rin ang kanyang memorya.

Naglalakad na lang si Floresca sa kalye na walang naalala memorya. Maski ang pangalan niya ay hindi niya alam.

At siya ay nahimatay sa daan sa sobrang pagod sa paglalakad. Ang nakakita sa kanya ay isang negosyante na si Eduardo. At nagbighani agad si Eduardo sa kanyang kagandahan.

Nang dinala niya ito sa mansyon, pinahiga niya ito sa guest room. Tinanong ng mayor doma si Eduardo, "Senior, sino po ang babaeng yan?"

Sabi ni Eduardo, "Napulot ko lang sa kalye. Malamang isang ulila. Pero, ang ganda niya. Gusto ko siya maging asawa ko."

At nang nagising na si Floresca, pinaghanda siya agad ni Eduardo ng makakain.

"Hindi mo ba natatandaan kung ano ang pangalan mo, o saan ka man nanggaling?" usisa ni Eduardo.

Umiling si Floresca.

"Luciana ang itatawag ko sa iyo. At ikaw ay aking magiging asawa." sabi niya.

"Ngunit, hindi ako karapat-dapat na maging asawa mo. Napakayaman ninyo at isa lamang akong gusgusin." sagot ni Floresca.

"Hindi problema iyon. Ibibigay ko ang lahat ng pangngailangan mo. Pagaaralin kita sa Amerika. At kapag nakapagtapos ka na, magiging katuwang kita sa paghawak ng aking mga negosyo." sabi ni Eduardo.

Ngumit si Floresca. Nagustuhan niya ang mga plano para sa kanya ni Eduardo.

Samantala, sa daigdig naman ng mga encanto, nagkakasiyahan sina Reyna Aster at Dukesa Amaryllis. Si Dukesa Amaryllis ay ang kapatid ni Haring Amarillo.

"Magaling, Diwata. Para sa ganon, madali mapasaakin ang buong kaharian ng mga Dalaketnon.

Babagsak din ang aking kapatid. At hindi maglalaon, siya ay mamamatay dahil sa kalungkutan na nawalay sa kanya ang kanyang bukod tanging minamahal. At ang masaklap pa doon, naging ganap ng diwata si Esmeralde. Hindi na siya ang magiging tagapagmana sa korona. Ako na ang magiging reyna." sabi Dukesa Amaryllis.

Tanong naman ni Reyna Aster, "Paano si Chrysantha?"

"Malapit sa puso ko ang prinsesa. Siya ay aking aalagaan at palalakihin. Dahil wala akong anak, siya ang gagawin kong tagapagmana." sabi naman ni Dukesa Amaryllis.

Sa palasyo naman, pinahahanap ni Haring Amarillo sa mga kawal ang nawawalang sina Reyna Floresca at Prinsesa Esmeralde.

At dumating ang punong kawal para sa balita, "Hindi po namin mahanap ang reyna. Ngunit, natagpuan namin ang prinsesa. Kasama na ng mga diwata. Ngunit, hindi na siya katulad sa atin dahil sa mahika ni Reyna Aster."

Nagalit si Haring Amarillo at nagdisisyon na puntahan ang kaharian ng mga diwata.

Subalit, natigilan siya nang sumikip ang kanyang dibdib. Bumagsak siya sa sahig na walang malay. Pinatawag ang mga mga dama para dalhin siya sa kuwarto na siya ay doon maihiga.

Pinatawag din si Demetria para siya ay tingnan kung ano ang kalagayan.

Nalungkot si Demetria, "Malubha ang sakit ni Haring Amarillo. Mukhang hindi siya makakabangon."

Tanong ng punong kawal na si Rubio, "Sino na ang mamahala sa ating kaharian kung malubha ang sakit ng mahal na hari. Hindi po maaring si Chrysantha dahil napakabata pa niya."

At dumating si Dukesa Amaryllis, mukhang narinig ang kanilang paguusap.

"Bakit kaya kung may nagkakasakit sa pamilya o nagkakasiyahan dito sa palasyo, hindi niyo ako pinatatawag?" sabi pa niya.

"Mahal na Dukesa, paumanhin." sabi ni Rubio.

Tinawag niya ang pansin ni Demetria, "Hindi ka ba magbibigay galang sa akin, Demetria? Tatayo ka lang ba diyan."

At yumuko si Demetria sa harapan niya para magbigay galang.

At inutos niya si Demetria, "Maghanda ka, Demetria. Dahil ako na ang mamumuno ng kaharian. Gawin mo ang lahat ng paghahanda sa paganunsyo bukas."

At walang magawa si Demetria kundi sundin ang pinaguutos ni Dukesa Amaryllis. Dahil iyon ang kanilang batas o alintuntunin. Kung wala ang hari, dapat isa sa mga miyembro ng pamilya na siyang hahahalili sa kanya.

Nang iniwan na siya nina Demetria at Rubio, pinagmamasdan na lang ni Amaryllis ang natutulog na hari.

"Kaawawa kong kapatid. Dahil sa pag-ibig, siya ay nasaktan at nagkasakit. Isa kang hangal!"

At nang lisanin niya ang kuwarto, natagpuan niya sa labas si Prinsesa Chrysantha na umiiyak.

Sinabihan niya ito, "Wala na si Esmeralde. Nasa tahanan na siya ng mga diwata kasama ang kanilang reyna. Samantalang ang iyong ama ay may malubhang karamdaman. Pero, gagamutin naman siya.

Ako naman muna ang mamumuno sa atin. Hayaan mo, balang araw, ikaw ang hahalili sa aking trono. Dahil ikaw ang nabubukod tanging Dalaketnon na siya lamang dapat mamuno. Hindi ang iyong kapatid."

Natuwa naman si Chrysantha sa papuri sa kanya ni Amaryllis. Tila nagkaroon siya muli ng pag-asa.

...